Ostatni tydzień w Senacie różnił się bardzo od pozostałych, ponad czterech lat, funkcjonowania tej izby parlamentu. Procedowanie nad ustawą „kagańcową” (ustawa z dnia 20 grudnia 2019 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy o Sądzie Najwyższym oraz niektórych innych ustaw) to szereg spotkań, posiedzeń komisji i zespołów senackich. To wysłuchanie opinii konstytucjonalistów, autorytetów prawniczych, ekspertów unijnych, ale także głosów strony społecznej.
We wszystkich wypowiedziach wskazywano, że prowadzona od 2015 roku reforma sądownictwa, mimo zapowiedzi, że ma służyć obywatelom, przyniosła efekt zupełnie odwrotny: wydłużenie rozpraw i postępowań sądowych i znaczny wzrost ich kosztów. To co naprawdę „udało się ” partii PiS, to wymiana kadry na „swoich ludzi”. I tak upolityczniono: Trybunał Konstytucyjny, Krajową Radę Sądownictwa, Prokuraturę, a teraz próbuje się podporządkować niezależne sądy i niezawisłych sędziów partii rządzącej. Wszystkie druzgocące dla tej ustawy opinie – czy to Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, OBWE, a także Komisji Weneckiej, kończą się także ostrzeżeniem o tym, że jest ona sprzeczna z zasadami europejskimi i w konsekwencji może skutkować wyprowadzeniem Polski z Unii Europejskiej i odejścia od całej wspólnoty zachodu.
Na koniec tego krótkiego opisu skutków wprowadzenia ustawy „kagańcowej” przytoczę pytanie, powtarzane często przy okazji senackich debat: kto tymi zmianami w niezależnym sądownictwie chce zapewnić sobie bezkarność?
Agnieszka Kołacz – Leszczyńska
Senator RP Ziemi Wałbrzyskiej
***
Redakcja nie odpowiada za przedstawione dane, opinie i stwierdzenia, które stanowią wyraz osobistej wiedzy i poglądów autora. Treści zawarte w felietonie nie odzwierciedlają poglądów i opinii redakcji.